شباهنگ

آتشی بودم ، کنون خاکستری خاموش و سرد

در درونم هیچ نَبوَد، جز غم و ناله‌ی درد

ذره ذره‌ی غبارم، قصه‌ها گوید تو را

تا به چشم دل ببینی، در رُخم‌هاله‌ی درد

در خراباتی که مست و می‌فروشان پر ز غم

جرعه جرعه سر کشیدم، باده از پاله ی* درد

در گلستانی که پَرپَر ، نو عروسان میشوند

می‌چکانم اشک رُخ، چون شبنم از لاله‌ی درد

آدمی، گر رنج و دردِ آدمیت می‌شناخت

بر لب چاه زنخدانش زند چاله‌ی درد

از فغان مرغ یاهو ، در عزای بلبلان

بر رُخ گل می‌نشیند صبحدم ژاله ی* درد

زین همه آه و فغان، حاصل شباهنگ چون شود

تا که مسکینی بمیرد از غم و ناله‌ی درد

* پاله = پیاله ، جام

* ژاله = کنایه از اشک